Joke muna
para masaya at IT IS MORE FUN IN WRITING BLOGS
Nanay: Anak, bumili ka nga muna ng bigas at naubusan
na tayo.
Anak:
Kayo na lang po inay, masakit ang puson ko at meron po ako ngayon.
Nanay: Tumigil ka nga jan sa kaartehan mong bakla
ka, baka gilitin ko yang bayag mo at ng tuluyan kang duguin diyan.
Anak:
Ilang kilo po ang bibilhin?
-oOo-
Grupo ng
mga graduating student ng Pamantasang ng Cabuyao, Psychology Dept. ang nag- field trip sa ospital ng mga baliw sa Mandaluyong. Sinalubong sila at iginala sila sa mga
ginagamot duon:
Student: Doc, ano po ang kaso ng isang iyan?
Doctor: Akala niya ay sya si Andres Bonifacio. Kaya may hawak syang patpat at sumisigaw ng
“Sugod mga kapatid”.
Student: Ito naman pong isang ito, bakit naka
wheelchair sya?
Doctor: Akala naman niya ay siya si Apolinario Mabini
at isa syang dakilang lumpo.
Student: Ito naman pong isang ito, bakit nakaharap sa
pader at galaw ng galaw ang kamay?
Doctor: Akala naman niya sya si Juan Luna at
nagpipinta sya.
Natapos ang field trip at nag paalam na ang mga
estudyante.
Student: Maraming pong salamat Doctor, Ano nga pala
ang pangalan ninyo Doc?
Doctor: Ako naman si Dr. Jose Rizal . . . Huwag ninyong kalilimutan ha, ang hindi
magmahal sa sariling wika ay masahol pa sa hayop at malansang isda . . . Adios . . . patria adorada, del heruismo cuna
. . . . . . . . . kayong mga kabataan
ang pag asa ng bayan.
-oO0-
There is this good old barber in some city
in the US.
One day a florist goes to him for a
haircut. After the cut, he goes to pay the barber and the barber replies:
"I am sorry I cannot accept money from you. I am doing a community
service." The Florist is happy and leaves the shop.
The next morning when the barber goes to
open his shop, there is a thank you card and dozen roses waiting at his door.
A Cop goes for a haircut and he also goes
to pay the barber after the cut. But the barber replies: "I am sorry I
cannot accept money from you. I am doing a community service." The cop is
happy and leaves the shop.
The next morning the barber goes to open
his shop, there is a thank you card and a dozen donuts waiting at his door.
A Filipino software engineer goes for a
haircut and he also goes to pay the barber after the cut. But the barber
replies: "I am sorry I cannot accept money from you. I am doing community
service." The Filipino software engineer is happy and leaves.
The next morning when the barber goes to
open his shop, guess what he finds there?
A dozen Filipinos waiting for a free
haircut!
-oOo-
Dumaan ang isang pangit na babae sa grupo
ng mga nag-iinuman.
Tinukso ng isang lasing ang babae, "Pangit!
Pangit!"
Gumanti ang babae, "Lasing! Lasing! Lasing!"
Hirit ng lasing, "Hindi bale. Bukas hindi na ako
lasing! Eh ikaw?!"
Pangit parin.
-oOo-
Sa Bilibid prison, nagi-interview ang mga
nag-aaral ng journalism:
Student:
Bakit po kayo nakulong dito?
Preso:
Hindi ko sinasadyang mapatay ang asawa ko.
Student:
Masakit pala ang pangyayari at batang-bata ay balo na kayo.
Presos:
Oo nga eh, 3 beses na akong nabalo.
Student:
3 beses??? Ano po ang ngyari.
Preso:
Mahirap lang kami at sa bukid kami nakatira at ung naunang dalawa kong
asawa ay namatay kasi nakakain sila ng kabute.
Student:
Ayyyyy, kawawa naman pala. Ito
pong pang tatlo bakit naman po
nadisgrasyang napatay ninyo.
Preso:
Kasi ayaw niyang kumain ng
kabute.
-oOo-
IT IS
MORE FUN IN SELLING
Last
night, ready na akong gumawa ng isa pang istorya regarding sa “it is more fun
in selling “ ng parang may nagtutulak sa akin na maghanap ng blogs na nakasulat
sa filipino. Nakakita naman ako at kahit
hindi ko gusto yung isinulat niya ay nag enjoy ako sa pagbabasa kasi ang ganda niyang magsulat sa filipino. Perez ung natandaan kong e-mail nya at 22 yrs
old at tapos ng journalism.
Gradweyt ba naman ng journalism
at ako naman ay hi-skul graduation lang kaya malaki ang difference ng pag
compose niya ng mga sentence. I admit na
nainggit ako sa kanya at nasabi ko na gusto kong matutong sumulat ng ganuon. Well, sabi ng anak ko ay huwag ko ng
pangarapin at huli na ang lahat at saka
hindi daw importante un basta ang mahalaga ay maisulat ko kung ano ang nasa
loob ko. Sabi ko naman ay importatante un, ung nabasa ko ay hindi ko gusto ang
istorya pero inulit ko pang basahin kasi gusto ko ang pamamaraan ng pagsulat. Sabi pa niya ay matuto daw akong mag draft ng
sulat tapos ay i-edit ko di tulad ng ginagawa ko ngayon, diretso at pagka check
ko ng spelling ay publish na agad.
Tinuruan na rin niya akong ng mga copy/paste, ang hindi ko lang magawa
ngayon ay kung saan ko hahanapin yung binasa ko kagabi. Kanina pa ako nag ikot sa mga blogs site pero
indi ko na makita. Sana sumagot sya sa comment ko para matandaan
ko na ung blog niya.
Hindi
lang yun ang nabasa ko, may mga english ang sulat pero pinay na nasa abroad, un
bang mga hearthbreaking ang story, corny sa aking ang mga ganuong istorya pero
saan ka, I am teary ng matapos kong basahin.
Hindi rin ako makabalik sa site niya at nalimutan ko rin ung name
niya. Charge to experience, i-note ko na
sa susunod ang mga name nila at sabi uli ng anak ko ay i-copy ang url at ilagay
sa notepad. Marunong na rin akong mag
copy paste . Na testing ko na at epektib nga, walang kawala.
A friend
of my daughter girlie encouraged me to write, maybe he noticed na madaldal ako
kasi nga ay ahente ako ng lupa and along the way ng kwentuhan namin ay he said
I can start my writing sa mga experiences ko like selling. Okay, what if I have nothing to write? He said, think of your happy/funny moments,
your observations lalo na sa politics at entertainment at mga best food na
natikman and many more. Never ending ang
mga story like music and the most important ay your future great grand children
na hindi mo na makikita ay mababasa ang mga sinulat mo.
In short,
sumulat ako ng isa at ang comment niya ay magbasa ako ng ibang blogs para
matuto ako but I ignore his suggestion but instead I wrote another one and
another one until na may mabasa akong ibang blogs. Wow, yan ang nasabi ko kasi ang ganda ng
kanilang mga blogs at ang gaganda ng mga english nila. I feel shame, kasi indi ko alam pagandahin
ang pagsusulat at wala akong aral duon.
Hi-skul graduation lang me.
Nagkausap uli kami ng nagulok sakin na sumulat at okay daw sa kanya
ung mga write-ups ko. Sa loob-loob ko ay
binobola ako nito. But anyway, I’m happy
doing this at hindi lang hapi, very very hapi pa.
Actually
ang alam ko lang sa computer ay mag facebook, mag youtube at mag yahoo. Kaya ng malaman ng lahat sa bahay na bloggers na ako ay may kasama ng tawa at
ang hindi ko alam ay kung pinagtatawanan ako o talagang natutuwa sila sa bago
kong kinahihilagan. I did this for fun,
ang sabi ko nga sa kanila, I have only few years to live dito sa mundo pero hanggat may blogspot.com
ay mababasa nila at baka pati ng kanilang mga apo ang isinusulat ko. Last Oct 16 lang ako nagsimulang magsulat at my
viewers na ako. Anyway, un nga palang
account na ito ay sa anak ko at hindi naman ako marunong mag sign-up kaya bata
pa yung nasa pic pero indi naman malayo ang kapogian ko sa kanya.
I am
inviting everybody na magsulat kayo.
Wala namang masama and you can do it for fun not for money. Madami na akong inaya na mga frend ko na
sumulat din but as usual ang respond nila ay hindi sila marunong. Sabi ko ay “Ng magsimula ba ako ay marunong
na agad, hangga ngayon nga ay hindi pa ako marunong pero may viewer na ako”. I don’t believe na talent ito, desire lang
yan. Hindi ko gustong maging ahente ng
lupa pero ng makabenta ako ay tuloy-tuloy na at nakapag patapos ako ng anak sa
kolehiyo sa pag aahente lang. Hindi ko talent ang magbenta ng lupa pero coz of
the needy yata or desire yun kaya hangga ngayon ay narito pa ako sa selling.
What to
write? . Sabi ko nga, I’m old at i have
a long history. Every writer can share theirr experiences and observations. I am writing without any plan, anything that
comes in from my mind comes out in my finger.
I can write my blogs in english but I prefer to write it in Taglish. My target readers are my friends and cousins
abroad and I received a lot of advice and suggestions from them. And you know
what motivated me most? I imagine my
future grand children are happy reading
this even without not seeing their great grandfather. As long as there is www.blogspot.com my writings will be read.
Bye-bye
for now . . . . .
No comments:
Post a Comment