Joke muna para masaya at Ala-ala ng lumipas

                                         

                  Joke muna para masaya:

Scenario:  Nagsosolong bahay sa di kalayuan at ang nakatira lang ay isang old lady at saka ang kanyang ibong parrot:

Old lady:   hoy parrot,  alis muna ako at pag may dumating na tao ay itanong mo kung sino cya.

Parrot:   Opo, senyora 

Makalipas ang ilang sandali ay may dumating na tao at kumatok sa pinto, tok, tok, tok,

Parrot:  Sino yan?

Visitor:   Tubero po, gagawa ng inyong gripo.

  Tok, tok, tok . . . . 

Parrot:   Sino yan?

Visitor:   Tubero po, gagawa ng inyong gripo. (tok!!! tok!!! tok!!!!)

Parrot:   Sino yan??

Sa di kalayuan ay may mga batang naglalaro ng baseball at aksidenteng natamaan ang tubero ng bola sa bahaging likod ng batok.  KO yung tubero at natakot ang mga bata at nagtakbuhan paalis.  Dumating ang old lkady na may ari ng bahay.

Old lady:  (nakitang may taong nakahiga sa harap ng pintuan nila)  napasigaw siya ng SINO YAN ?????????

Parrot:  Tubero po, gagawa ng ating gripo. 

        

                                         ALA-ALA NG KAHAPON

 Pag nag  kwentuhan kami ng  mga  anak ko sa bahay, ang simula ko lagi  ay  “nuong araw”.  Nuon  yun Dadi !!!!,  nuon yun, iba na ngayon, sabay tawa nila, pero  obvious na gusto naman  nilang  marinig  ang  mga happenings  ko “nuong araw”.  Larong turumpo (panjego) sipa na gawa sa dahong mabaho, panunungkit ng makopa, santol, star apple, chesa, avocado, sampaloc.  Naglalaro ng walang brief pero indi uso nuon ang luslos, bahay-bahayan, saing-saingan.  Magpalipad ng sarangola pagsapit ng gabi ay makikinuod ng TV sa may bakery at kahit 2 kms ang layo ng bahay sa skul ay walang nagsasakay ng jip.  Hayyyy, sarap balik-balikan.  Pag inihatid  ka ng  tatay mo ng  nakabisekleta ay feeling na may kaya  kayo.  Kaya naman ako ay gumawa ng brief story ko sa youtube na may title na larawang kupas.  Pag pinapatugtog ko yan sa u-tube at sabay muni-muni, ay sarap balikan ng nakaraan.   http://www.youtube.com/watch?v=YRvTOndHgPE.  Click nyo na lang for additional info about myself.

Masasabi ko na mas maswerte ang  generations ng 50’s 60’s 70’s at isama na ang 80’s.  Ganda ng music nuon at higit sa lahat hindi polluted ang paligid at pati na rin utak ng tao.

Para sa mga kabataan ngayon ang mensaheng ito.  Una, we survived being born to mothers who did not have an  OB-Gyne,  komadrona lang at hilot.  Walang problema ang mga nanay nuon sa pag inom, ng gamot pag may sakit sila.  Ang crib nuon ay purong kahoy at walang malambot na bahagi kundi ung banig na nakalatag, pati yung walker or andador, gawa sa yantok at wala pang gulong.  Walang diapers, puro lampin na katsa.  (sako ng harina)

As children, indi kailangan ang aircon bus.  Sa manila nga ay kahoy ung body ng bus (JD Busline) at  pag papunta naman sa manila ay LTB Co na ang upuan ay kahoy at nakahilera lahat sa harapan at ang kundoktor ay nakasabit lang sa tabi. Ang mga jip ay apatan lang di tulad ngayon na 26 passengers ang pwedeng maupo.

Nagpapastol  kami ng kalabaw (madami na sa mga bata bngayon ang hindi na nakakakita ng kalabaw) sakay sa kariton o kaya ay sa paragos na hinihila ng kalabaw.  Pag inom  ng tubig ay diretso ang nguso sa poso at walang ubos ang tubig pero walang namatay sa pagtatae nuon.  Pag nakapag soft drinks,  mga apat ang iinom sa isang bote at yung mga naninigarilyo ay sasabihin ng frend ay, pare 50 tayo ha.  Hehehehe, wala pang philip nuon, newport, kent, piedmont at ang mga matatanda ay aroma (bataan matamis) at ang alak ng matanda nuon ay syoktong) ng matuto akong uminom ay Beer Gin Coke, sama ng lasa, kaya iniba namin, minsan hinahaluan namin ng kape at minsan ay calamnsi.

Lakas kumain ng kanin na niluto sa palayok sa kalang de kahoy, ang ulam ay isang itlog na pipisain sa ibabaw ng kanin at bubudburan ng asin, at ayos na yun para ng pyesta.   Naglilimas kami sa bukid para sagana sa ulam, hito, gurami, dalag o kaya ay maninima sa ilog,  pag uwi ay talbos ng pako, talbos ng kamote, kangkong, ang huli lagi ay bakule at biyang bato,  minsan may ayungin at kansusuwit at ska gurami at always na yung talangka, hipon at susu.  Ang alagang manok ng lola ko ay higit sa 20 at pinuputulan ng kuko sa hinlilit at ang manok naman ng kapit bahay ay sa may likod at yung isang kapitbahy naman ay ung kuko sa gitna kaya alam kung kanino ung manok at isosoli o aalpasan nila.  Walang magnanakaw.   Ang laro namin ay playball, (bat na yari sa kawayan at ang bola ay medyas na binilog.  Mananaltek (tirador) ng ibon. Laro ay tumbang preso, patintero, baril-barilan, taguan  at sikyo.  wala na akong batang nakikitang naglalaro ng ganyan.  Walang cellphone nuon  kaya laro maghapon at pag tumawag ang magulang at indi ka sumagot ay hataw ka na.  I remember those old days,  inuuna mo pa ang paglalaro!!! Pak. Pak!!! hindi ka pa nakakadilig ng halaman.  Haayyy, sasalok ka ng tubig sa balon, ilalagay mo sa balde na nilagyan ng hawakan sa gitna, yun ang gamit ko nuon.  

Didilehensya ng pagulong o kaya ay bearing at gagawing skating at paspas ka ng tadyak  para tumakbo ng matulin, kaso mo sa kalsada lang may makinis na daan kaya lagi na lang kaming napapalo. Puro sariling sikap at walang tutulong na matanda.  Pag may mga matatanda na puputol ng kawayan ay nakaabang na kami at hihingin namin ung parteng dulo at gagawin naming sumpak na ang bala ay dahon ng kakwate.

Walang Playstation nuon, Nintendo’s, X-boxes, no video games, no 100 channels sa cable, walang dvd, walng cellphone, walang ipod, walang computers, no internet at higit sa lahat walang  facebook.  Ang meron lang kami nuon ay mga “KAIBIGAN"  na siya naming laging kausap at kalaro.  Nakaranas akong mahulog sa puno at  mapilayan,  mahulog sa kalabaw at magasgasan, anjan agad  ang  frend mo at sya ang alalay sayo at tatanungin ka kaagad kung nasaktan ka.  Alam na niya ang gagawin kung sakaling malma ang lagay mo, tatakbo yun pauwi at tatawag ng matanda kung hindi mo kaya.  Pag kaunti lang ang sakit ay sasabihin naman  ng asar sau na “Buti nga”  Pag uso ang holens  o kaya ay ihip at sipa ng lastek  ay maghapon din na nakagulong sa lupa at hataw na naman pag uwi ng bahay kasi ang dumi ng damit.  Lalo na pag namamangos kami ng tubo, lakas makadumi ng damit kaya hubaran agad ng damit at diretso sa terminal ng tubo (gurwa) na dinadala sa canlubang upang gawing asukal.  Sa loob din kami ng tubuhan nanghuhuli ng gagamba at walang takot sa ahas, daga o kahit anong kulisap.  Ang mga bata ngayuon ay ipis lang napapa-irit na.  Palaka nga lang ay napapasigaw na, samantalang kami nuon ay habol ang palaka at pag inabot sya ay ulam sya kinabukasan,  Adobo sa achuwete ang masap na luto duon.

Ang aming generations ang mga creative thinkers ngayon.  Sila ang mga nabigo, nagtagumpay at umako ng responsibilidad.  Mga natuto sa kanilang mali.  ( Sila ang mga CEO’s, Engineers, Doctors, at mga military generals of today).  Sila yun, hindi ako kasama duon, tamad akong mag aral nuon eh.  Ang masamang parte ay ang amin din gererations ang nag improve ng mga pamuksa ng tao.  Hanggang dito na lang at huwag na nating pag usapn ang other side of the story.

Maswerte ang generation s namin kasi ung naranasan namin nuon ay hindi na mararanasan ngayon samantalang ung nararanasan ng kabataan ngayon ay nararanasan din namin.   Ang lamang lang nila ngayon  ay malinaw pa ang mata nila at saka wala pang silang rayuma.  Pero  pasasaan ba at magkakarayuma rin ang mga iyan. 

Paggawa sana ng ice cream o kaya ay about computers ang topic ko ngayon pero  ewan ko ba kung bakit ito ang naisulat ko.

Bye for now . . . . .